De krapte op de arbeidsmarkt is groter dan ooit. Er zijn inmiddels 105 vacatures op 100 werklozen, berichtte de Volkskrant. Dit terwijl arbeid in de afgelopen halve eeuw juist in overvloed aanwezig was. Werkgevers hadden dus een luxepositie: de potentiële werknemers lagen voor het oprapen. Beleidsmakers bleven ondertussen inzetten op het bevorderen van de werkgelegenheid. Hiervan zien we nu de keerzijde: vanwege de vergrijzing, waardoor er meer mensen met pensioen gaan dan dat er starters bij komen, zijn er minder arbeidskrachten. En als je daar het gestegen aantal banen bij optelt door de uitbreiding van Schiphol, distributiecentra, en de opkomst van flitsbezorging, kom je onder de streep uit op een tekort aan werknemers.
We zien nu dus dat werkgevers graag willen dat hun medewerkers meer gaan werken, om de tekorten op te kunnen vangen. Terwijl de Britse econoom John Maynard Keynes in 1928 voorspelde dat de westerse mens in 2028 nog maar 15 uur per week zou hoeven werken. Hij dacht dat automatisering en robotisering het economische probleem van schaarste zouden oplossen. Daar lijkt nu dus nog geen sprake van. Volgens socioloog prof. Tanja van der Lippe komen we, als we op dezelfde voet verder gaan, misschien wel in een rat race terecht: een individualistische maatschappij waar het ieder voor zich is en druk zijn de standaard.
Kunnen we onze toekomst ook anders vormgeven, bijvoorbeeld meer richting het ideaal van Keynes? Volgens Van der Lippe kunnen we er niet blindelings op vertrouwen dat technologische ontwikkelingen zorgen voor minder lange werkweken. Wat vinden we als samenleving belangrijk? Hoe wíllen we dat onze toekomst eruit ziet? Voordat we de ideale werkweek kunnen bereiken, moeten we deze vragen eerst beantwoorden, betoogt Van der Lippe. Meer weten? Bekijk de opname hier!
