Tom Dumoulin wordt voortaan in één adem genoemd met wielerlegendes als Jan Janssen en Joop Zoetemelk. De grote rondes kennen überhaupt weinig Nederlandse winnaars, maar nog nooit won een Nederlander de Giro d'Italia. Een unieke prestatie dus, maar dat ging niet zonder slag of stoot. Sowieso moet het een lijdensweg zijn om met een moordend tempo een steile berg op te fietsen. De beelden (NOS) van zijn bleke billen in het groene berggras tijdens het poep-incident verbeelden nog beter hoe diep Dumoulin moest gaan deze Giro. Ondanks zijn fysieke problemen en sanitaire noodstop wist hij de schade in die rit te beperken. Hoe? Door de pijn heen bijten: fietsen is nou eenmaal lijden.
Laat het nou net dit aspect van de wielersport zijn wat het zo aantrekkelijk maakt, voor de kijkers maar ook voor de talloze amateurs die zelf op de fiets stappen. Tijdens de avond 'Afzien' betoogde prof. dr. Toine Pieters (Geschiedenis van de Farmacie, UU) dat het publiek wielrenners pijn willen zien lijden, ze moeten een heroïsche strijd leveren waarin ze het onmogelijke waarmaken. Net zoals Dumoulin deze Giro boven zichzelf is uitgestegen, aldus zijn teambaas in een stuk op NU.nl. Waarom is het afzien zo onlosmakelijk verbonden met het wielrennen, en eigelijk niet met voetbal? Naast prof. Pieters deelden prof. dr. Frank Backx (sportarts, UMC Utrecht), schrijver Bert Wagendorp en oud-profwielrenner Maarten Ducrot hun visie op het afzien op de fiets. Kijk de opname van die avond hier terug.
Wil je meer weten over wielrennen, weetjes en wetenschap? Bekijk dan ook de digitale scheurkalender, die we maakten in 2015 in de aanloop naar de Tour in Utrecht. Van hongerklop tot plassen op de fiets (hoe doe je dat eigenlijk?), en van tips en tricks voor de tijdrit tot de origineelste dopingsmoesjes.
