De Cito-toets is ooit ingevoerd als objectief meetmiddel van kennis en niveau, om leerlingen van de lagere school vrij te waren van willekeur en sociale vooroordelen van hun leraren. Die hadden soms de neiging om zich bij het schooladvies te laten beïnvloeden door het opleidingsniveau van de ouders. Waar het vroeger een hulpmiddel was, is deze toets nu eigenlijk allesbepalend voor de opleiding van kinderen. De Cito-uitslag lijkt niet alleen bepalend voor de middelbare schoolkeuze, maar ook voor het kiezen van een basisschool. Vorige week kondigde staatssecretaris van onderwijs Sander Dekker de openbaarmaking van de gemiddelde Cito-score van alle Nederlandse scholen aan. Het gevaar is dat ouders straks hun kinderen alleen nog inschrijven op basisscholen met een hoge Cito-score.
Is de Cito-toets eigenlijk wel een geschikt middel om het niveau van kinderen te meten? Moeten er niet ook andere (creatieve) kwaliteiten worden gemeten, naast rekenen en taal? In de 'Tegendenkers' serie gingen prof. dr. Hans Achterhuis en prof. dr. Evelien Tonkens (Actief Burgerschap, UvA) onder andere in discussie over de voor- en nadelen van de Cito-toets. Kijk de de lezing 'De slimsten aan de macht' hier terug.
Wat is dat eigenlijk toch met onze obsessie voor lijstjes? Zeggen de Cito-scores van de leerlingen wel iets over het niveau van de basisschool of het aantal publicaties iets over de kwaliteit van een universiteit? Op 20 maart zal dr. Sarah de Rijcke in de reeks 'Op 't randje' het hebben over 'ranking en rangorde' in het onderwijs en de wetenschap.
