De existentialistische filosofen noemden angst een van de meest indringendste én basale menselijke emoties, waarin de afgrond van de vrijheid ervaren wordt. Misschien is angst daarom ook een literaire emotie bij uitstek. In de hele letterkundige geschiedenis is angst een terugkerend thema. Veel schrijvers hebben getuigenis afgelegd van hun eigen worsteling met angst in een literair werk. Wat maakt de literatuur tot zo'n geschikte plek om angst te berde te brengen? Hebben we fictie nodig om zulke diepe, existentiële emoties te beschrijven? Of is het andersom, hebben kunstenaars aanleg voor angst en hangt die samen met creativiteit? Hans van Stralen bespreekt angst als literair fenomeen. Ingmar Heytze is ervaringsdeskundige, zowel als schrijver als op het gebied van angst. Hoe verhouden die twee zich bij hem tot elkaar? Helpt de angst hem bij het scheppen? Heeft de angst hem in de richting van de letteren gestuurd? Of zijn het twee zaken die niets met elkaar te maken hebben?