Hij studeerde psychologie aan de Radboud Universiteit Nijmegen, alwaar hij in 1991 zijn PhD afrondde over de ontwikkeling van competenties. In 1990 werd hij post-doc aan het Max Planck Institute voor psychologisch onderzoek, waar hij zich bezighield met onderzoek naar de ontwikkeling van individuele competenties.

In 1993 keerde hij terug naar Nederland. Na enkele jaren als assistent-professor en universitair hoofddocent aan de Radboud Universiteit, begon hij in 2001 aan de Universiteit Utrecht als hoogleraar Pedagogiek. In 2003 werd hij hoogleraar Ontwikkelingspsychologie. Zijn onderzoek focust op de psychosociale ontwikkeling van kinderen, meer in het bijzonder de manier waarop de karakters van kinderen en relatie die zij hebben met hun ouders en leeftijdsgenoten leidt tot competenties of ontwikkelingsproblemen.